zaterdag 24 oktober 2015

Leonard Freed Photographs Jewish Life in Amsterdam in the 1950s Photography


After The War Was Over  30 October 2015 until 14 February 2016

Leonard Freed Photographs Jewish Life in Amsterdam in the 1950s

Jewish youth dancing
From 30 October 2015 to 14 February 2016, the Jewish Historical Museum (JHM) in Amsterdam will present an exhibition featuring some 150 photographs by the renowned American Magnum photographer Leonard Freed. These photos offer an impression of Jewish Amsterdam in the 1950s and show the recovery of Jewish life in the decades following the war.
The exhibition After The War Was Over: Leonard Freed Photographs Jewish Life in Amsterdam in the 1950s offers a unique chronicle of a period in Amsterdam's Jewish history rarely seen in photographs.

Leonard Freed

Leonard Freed (1929-2006), the son of Russian Jewish immigrants in New York, lived in Amsterdam from 1957 to 1970. He was fascinated by the resilience and vitality of the city's Jewish community. By the late 1950s, Amsterdam Jews had picked up the thread of their lives as well as they possibly could, and there was a sense of optimism and faith in a brighter future. Very little was said about the Second World War, and emotions like sorrow and anger were kept deeply buried. For a full year, Freed followed Amsterdam Jews as they went about their everyday lives - at home, in the synagogue, and at work.

Jews of Amsterdam

Freed's photographs show the diversity of Jewish life in postwar Amsterdam, with subjects varying from small Eastern European synagogues and evening dances for young Jews to Sal Meijer's kosher sandwich shop and market vendors in Waterlooplein. The photographs, taken in 1957-1958, form part of Freed's large photo series Jews of Amsterdam, the first major photographic project of his long career. Some of them were published in the book Jews of Amsterdam (De Bezige Bij, 1958).
All the photographs in the exhibition were recently purchased by the JHM from Brigitte Freed, the photographer's widow. They include both vintage prints and new, previously unpublished prints. These unique photos are now being exhibited for the first time.

The exhibition will be accompanied by a book of the same name (€35), produced by Schilt Publishing in partnership with the Jewish Historical Museum.




1958 Joden van Amsterdam, de Bezige Bij, Netherlands

Leonard Freed: An American in Amsterdam ...

Freed’s first official book, entitled Joden van Amsterdam, appeared in 1958. Whether by chance or grand design, the book, hot off the press, landed in the mailbox of their recently-built apartment in Amsterdam West precisely on the day Leonard and Brigitte got married. It had been Freed’s own idea to make a photo book on Jewish life in Amsterdam – at least what was left of it after the Second World War. Of the 80,000 Jews who had lived in the capital in 1940, after the Shoah there were only 14,000 still alive. When Freed visited Amsterdam for the first time in 1952 as a young Jewish American, he was confronted with the deep wounds and social dislocation of a Europe just emerging from the war. During that first trip to Europe he fell in love with a Dutch girl. He visited her parents’ home, only to discover that the family had been rabid National Socialists during the war. “Can you imagine that?” Freed said. “As a naive Jewish boy from another world I suddenly found myself sitting at table with people that I could not help but find very friendly and likeable, while of course from the Dutch point of view I should have kept my distance from collaborationists like that.” (5) The way that he recounted this distressing experience, with a mixture of empathy and journalistic detachment, was typical of Freed. The ‘light irony’ of which Hofland spoke was not so much dictated by Freed’s character, as the way that life and history presented themselves to him, full of dilemmas, paradoxes and unforeseen outcomes.

Henk Hofland very clearly remembers Freed playing with the idea of doing a photo essay on the Jews of Amsterdam. “I introduced him to my fellow editor at the Algemeen Handelsblad, Max Snijders. He was well informed on this subject. They worked together to do the book.” It must have been an interesting duo, because Snijders (1929-1997) was known as a flamboyant, very self-assured journalist who could talk his way into any situation, while Freed was a man of few words, who preferred to stay in the background. Both were 27, but ambitious in their own way. The publication is proof that there was no lack of synergy when the two came together. While in 1958 there were sensitivities on both the Dutch and Jewish sides about something as explicit as picturing the contemporary Jewish community, Freed and Snijders succeeded in finding a good balance between the shame and guilt of the Dutch and the resignation and reticence of the Jewish community. In his nuanced, almost didactic text Snijders explains how in the thirteen years since the war Jewish life had again taken up its course: “A new community has grown up, less colourful, but hardly less kaleidoscopic.” It was very much the concern of the author and photographer to sketch things as they were at that moment, to paint a picture of a living community. It was explicitly stated that the book was not a catalogue, census or inventory, but was intended to reflect “an aura”. Yet in Joden van Amsterdam Freed could not escape from primarily depicting expressions of colourful orthodox Jewish life although – even back before the war – the Jews in Amsterdam were largely assimilated and secularised. But for a photographer folklore always makes a more interesting picture than a college lecture hall full of students, where there is nothing explicitly Jewish to be seen, while they were perhaps all Jews.




















Leonard Freed Photographs Jewish Life in Amsterdam in the 1950s Photography


After The War Was Over  30 October 2015 until 14 February 2016

Leonard Freed Photographs Jewish Life in Amsterdam in the 1950s

Jewish youth dancing
From 30 October 2015 to 14 February 2016, the Jewish Historical Museum (JHM) in Amsterdam will present an exhibition featuring some 150 photographs by the renowned American Magnum photographer Leonard Freed. These photos offer an impression of Jewish Amsterdam in the 1950s and show the recovery of Jewish life in the decades following the war.
The exhibition After The War Was Over: Leonard Freed Photographs Jewish Life in Amsterdam in the 1950s offers a unique chronicle of a period in Amsterdam's Jewish history rarely seen in photographs.

Leonard Freed

Leonard Freed (1929-2006), the son of Russian Jewish immigrants in New York, lived in Amsterdam from 1957 to 1970. He was fascinated by the resilience and vitality of the city's Jewish community. By the late 1950s, Amsterdam Jews had picked up the thread of their lives as well as they possibly could, and there was a sense of optimism and faith in a brighter future. Very little was said about the Second World War, and emotions like sorrow and anger were kept deeply buried. For a full year, Freed followed Amsterdam Jews as they went about their everyday lives - at home, in the synagogue, and at work.

Jews of Amsterdam

Freed's photographs show the diversity of Jewish life in postwar Amsterdam, with subjects varying from small Eastern European synagogues and evening dances for young Jews to Sal Meijer's kosher sandwich shop and market vendors in Waterlooplein. The photographs, taken in 1957-1958, form part of Freed's large photo series Jews of Amsterdam, the first major photographic project of his long career. Some of them were published in the book Jews of Amsterdam (De Bezige Bij, 1958).
All the photographs in the exhibition were recently purchased by the JHM from Brigitte Freed, the photographer's widow. They include both vintage prints and new, previously unpublished prints. These unique photos are now being exhibited for the first time.

The exhibition will be accompanied by a book of the same name (€35), produced by Schilt Publishing in partnership with the Jewish Historical Museum.




1958 Joden van Amsterdam, de Bezige Bij, Netherlands

Leonard Freed: An American in Amsterdam ...

Freed’s first official book, entitled Joden van Amsterdam, appeared in 1958. Whether by chance or grand design, the book, hot off the press, landed in the mailbox of their recently-built apartment in Amsterdam West precisely on the day Leonard and Brigitte got married. It had been Freed’s own idea to make a photo book on Jewish life in Amsterdam – at least what was left of it after the Second World War. Of the 80,000 Jews who had lived in the capital in 1940, after the Shoah there were only 14,000 still alive. When Freed visited Amsterdam for the first time in 1952 as a young Jewish American, he was confronted with the deep wounds and social dislocation of a Europe just emerging from the war. During that first trip to Europe he fell in love with a Dutch girl. He visited her parents’ home, only to discover that the family had been rabid National Socialists during the war. “Can you imagine that?” Freed said. “As a naive Jewish boy from another world I suddenly found myself sitting at table with people that I could not help but find very friendly and likeable, while of course from the Dutch point of view I should have kept my distance from collaborationists like that.” (5) The way that he recounted this distressing experience, with a mixture of empathy and journalistic detachment, was typical of Freed. The ‘light irony’ of which Hofland spoke was not so much dictated by Freed’s character, as the way that life and history presented themselves to him, full of dilemmas, paradoxes and unforeseen outcomes.

Henk Hofland very clearly remembers Freed playing with the idea of doing a photo essay on the Jews of Amsterdam. “I introduced him to my fellow editor at the Algemeen Handelsblad, Max Snijders. He was well informed on this subject. They worked together to do the book.” It must have been an interesting duo, because Snijders (1929-1997) was known as a flamboyant, very self-assured journalist who could talk his way into any situation, while Freed was a man of few words, who preferred to stay in the background. Both were 27, but ambitious in their own way. The publication is proof that there was no lack of synergy when the two came together. While in 1958 there were sensitivities on both the Dutch and Jewish sides about something as explicit as picturing the contemporary Jewish community, Freed and Snijders succeeded in finding a good balance between the shame and guilt of the Dutch and the resignation and reticence of the Jewish community. In his nuanced, almost didactic text Snijders explains how in the thirteen years since the war Jewish life had again taken up its course: “A new community has grown up, less colourful, but hardly less kaleidoscopic.” It was very much the concern of the author and photographer to sketch things as they were at that moment, to paint a picture of a living community. It was explicitly stated that the book was not a catalogue, census or inventory, but was intended to reflect “an aura”. Yet in Joden van Amsterdam Freed could not escape from primarily depicting expressions of colourful orthodox Jewish life although – even back before the war – the Jews in Amsterdam were largely assimilated and secularised. But for a photographer folklore always makes a more interesting picture than a college lecture hall full of students, where there is nothing explicitly Jewish to be seen, while they were perhaps all Jews.




















donderdag 22 oktober 2015

Brno 3 Vintage Books to buy as low-budget Souvenirs Miloš Budík K. O. Hrubý Vilém Reichmann Photography

Brno 3 vintage books to buy as low-budget souvenirs

I have been collecting brunensia (books and similar things having something to do with Brno) since 2005. I consider some of the books I have bought to be usable as very cool souvenirs or gifts – they are cheap, easy to be found, and really beautiful.

Brno

BrnoFrom all the photobooks about Brno I have ever seen (and I have seen probably all the photobooks about Brno), this one offers the most beautiful photos. Black and white, shot with old fashioned medium or large format cameras, poetic and funny.
And, hey, instead of boring descriptions, this book offers poems by Jan Skácel – you can see this guy’s verses at the modern fountain on Náměstí svobody sq. I know that this is not a big win for someone who doesn’t speak Czech, but the pictures do make it even alone and you can give this book as a gift to someone who will understand the poems well.
I bought the book for CZK 200 (€7.20) in an antiquarian bookshop at Pekařská st. (I don’t remember where exactly.)

Details

Hard cover: 218 pages
Publisher: Krajské nakladatelství v Brně (1964)
Language: Czech
Photographers: Miloš Budík, K. O. Hrubý, Vilém Reichmann
Brno
Brno

Brno: Významné centrum čs. průmyslu

Brno: Významné centrum čs. průmysluThe communist government printed this book to attract investors and to improve the business relations of Moravian factories and science institutions with foreign industries. The big benefit of this fact is that the book is partly written in English. The publication is filled with photographs of factories (some of which are currently been rebuilt into flats, shopping malls etc.) and plans of new factories (most of these have actually stayed on paper).

Details

Hard cover: 368 pages
Publisher: Útvar hlavního architekta města Brna, Městský svaz architektů Brno, Český fond výtvarných umění – DÍLO v Brně
Language: Czech, German, Russian, English
Brno: Významné centrum čs. průmyslu
Brno: Významné centrum čs. průmyslu
I recommend this book to everyone who wants to do any kind of business in Brno – the publication helps to understand the industrial history of the town and offers some demographic data that are interesting to compare with the current demography.
I got my copy at Veselá st., in Alfa antique. CZK 300 (€11.50) was a reasonable price. Sort of.

Eduard Milén: Brno

Eduard MilénEduard Milén (1891-1976) was a Czech painter known for cooperation with Leoš Janáček, but mostly for his paintings of Brno. I bought Milén’s monograph two years ago in an antiquarian bookshop at Kounicova st. for a very reasonable price of CZK 300 (€11.50).

Details

Hard cover: 160 pages
Publisher: Krajské nakladatelství v Brně (1960)
Language: Czech
Eduard Milén: Brno
Eduard Milén: Brno


See also : The photography of Villa Tugendhat by the Brno photographer Miloš Budík, who took approximately 60 shots of the exterior and interior of the building in February 1959, rank among the most significant resources obtained by SDC-VT in the year 2008. These photographs represent not only a valuable historical document, but also a distinct artistic picture of one of the most famous buildings of world architecture, made use of at the time as a rehabilitation centre for children and young people.

A look inside the recently restored Mies van der Rohe 'glass villa', the world's first steel-framed house.


Modernisme met pijnlijke geschiedenis

Villa_Tugendhat_1Het glas, het staal en het beton glanst weer: de legendarische Villa Tugendhat in Brno is na jaren van verval gerestaureerd en klaar voor bezoek.

Je zou het niet snel verwachten in deze bescheiden Tsjechische provinciestad, maar de blinkend witte modernistische villa op een heuvel aan de rand van het centrum van Brno, omvat zo’n beetje de hele Europese geschiedenis van de twintigste eeuw. Zeker vandaag, als de oude zusjes Tugendhat  plaatsnemen op de designmeubels van  Mies van der Rohe – die beroemde  stoelen die hun familienaam dragen – midden in de sublieme woonverdieping die hun moeder liet ontwerpen door de Duitse architect, nu 82 jaar geleden.
Villa Tugendhat geldt  als een architectonisch icoon. In stilistisch opzicht misschien wel het hoogtepunt van het Europese modernisme. Na jaren van verkommering en restauratie is het huis weer  in blakende vorm. Het glas, het staal, het natuursteen en  het wit gestucte beton glimt en glanst of het gisteren is opgeleverd en ‘de familie er morgen in kan trekken’, zei een schoonzoon van de  Tugendhats woensdag, bij de feestelijke heropening van het de villa.
Maar er in trekken, dat zit er niet in. De familie was alleen maar op visite in eigen huis dat hun huis niet meer is. Aan de villa zit een pijnlijke geschiedenis verbonden.
Dat dit gebouw zo belangrijk is in de Europese architectuur, komt door Ludwig Mies van der Rohe (1886-1969), de minimale stilist die met Le Corbusier en Frank Lloyd Wright de toon van de twintigste eeuwse bouwkunst heeft gezet. Zijn esthetiek is op geen enkele manier aangetast door de tijd. Villa Tugendhat is zelfs vandaag nog zo modern van binnen en van buiten, dat hij morgen weer voorop de Schöner Wohnen kan staan.
Villa_Tugendhat_3De invloed die Mies van der Rohe heeft op architecten kan bijna niet worden overschat. Hele generaties zijn schatplichtig aan hem. Rem Koolhaas was zo gefascineerd door het Barcelona paviljoen van de Duitser uit 1929 – vrijwel gelijktijdig ontworpen met Villa Tugendhat – dat hij het tijdelijk bouwsel in de jaren tachtig 1 op 1 reconstrueerde. Wie naar de bossen van Ede rijdt, vindt daar  Villa 1, een onlangs bekroond ontwerp van het jonge Nederlandse bureau Powerhouse Company. In alles is het een ode aan de heldere kwaliteit  van Mies, wiens aanpak van ruimte, licht en  materiaal nog steeds de natte droom is van veel architecten.
‘Die woonkamer, het blijft ongelooflijk om er in te zijn, het is bijna meditatief’, zegt Daniela Tugendhat. Het is gek voor haar om te staan in de enorme  woonruimte van 240 vierkante meter die ze kent van foto’s en de verliefde verhalen van haar moeder. Grete Tugendhat, lid van de  steenrijke familie Löw-Beer, bouwde het huis met haar  man Fritz in 1930 in het stadje Brno, 200 kilometer ten zuiden van Praag. Zij was de drijvende kracht. Zij koos Mies als architect, zij kreeg de grond en financiering van haar vader. En zij besprak met bouwheer de details de stoffen, de meubels en de indeling.
Villa_Tugendhat_5De joodse Tugendhats hebben maar kort van hun huis kunnen genieten. In 1938 zijn ze voor de nazi’s gevlucht. En daar begint het verhaal dat op zo veel plekken in Europa heeft gespeeld. Hun huis is geplunderd door de Duitse Gestapo, daarna gebruikt als stal door de Russische cavalerie.  Het communistische Tsjecho-Slowakije legde er beslag op, hij deed dienst als balletschool, kinderkliniek, er werd geruzied over teruggave aan de familie en tot slot werd een museum.
Dat Grete Tugendhat, die overleed in 1970, zo verliefd was op die ruimte, is niet moeilijk te begrijpen als je er in staat. ‘Het is net het Pantheon’, zei de Amerikaanse architect Philip Johnson ooit na een bezoek aan Brno, ‘de foto’s zeggen niets over dit gebouw.’ Villa Tugendhat wordt afgebeeld in alle architectuurboekjes, maar de werkelijkheid overtreft alle clichés die er over de rondte doen.
Mies ontwierp een grote ononderbroken rechthoekige ruimte, gebaseerd op een grid van dragende kruiskolommen die om de vijf meter zijn geplaats. De staanders zijn afgewerkt met glimmend staal. Slechts twee elementen gebruikt hij om de ruimte te compartimenteren. Een muur van onyx natuursteen en een convexe wand van Makassar ebbenhout die de ronde eettafel omsluit. Beide staan los midden in de ruimte, zodat je je op elke plek  bewust blijft van het totale oppervlak. Bij iedere stap die je doet, verandert je perceptie van de ruimte. Overal spiegelt het chroom, het glas, het natuursteen en zelfs het gepolitoerde hout om je heen.
villa_tugendhat1
Daniela Kammer-Tugendhat
En dat is er dat raam. Doordat de wanden geen dragende functie hebben, kon de architect over de hele  breedte een glazen pui leggen.  Meer dan  25 meter glas, ongekend voor die tijd en nog altijd imponerend. Het huis staat bovenop een heuvel en door de glaswand  kijk je uit op de stad, met zijn middeleeuwse sprookjeskasteel, gotische kathedraal en neo-classicistische huizen. Het raam werkt als een frame, een schilderijlijst. Zo is het ook bedoeld. De nieuwe architectuur, die de oude architectuur inkadert.
Je zou de wand een overwinning kunnen noemen op de zwaartekracht.  Niet langer was de architectuur afhankelijk van zware materialen als baksteen, die de constructie moest stutten en gebouwen donker en zwaar maakte. Natuurlijk was Mies niet de enige die hier mee experimenteerde, bijna  alle Bauhausarchitecten gebruikten de beton/glas/staal constructies. Maar de voor niemand leken de nieuwe materialen van de twintigste eeuw zo geschapen als voor Mies van der Rohe.
Voor dat raam staat de rode chaisse longue waar Grete Tugendhat graag in zat, met een Tugendhat-tafeltje ernaast. De hele ruimte staat vol met designklassiekers, die door Mies van der Rohe voor deze plek zijn ontworpen. De Brno-stoel, de Tugendhat-stoel, de houten dressoirs van Lily Reich de ontwerpster waar de architect graag mee werkte. Het zijn replica’s. De meeste originelen zijn  met de familie in 1938 vertrokken.
In 1969 is Grete hier voor het eerst terug geweest. Het eerste dat ze deed, zegt dochter Daniela, was naar die onyx wand lopen en hem aanraken. Het kostbare natuursteen wisselt bijna constant van kleur door de veranderende lichtinval. Ze zei niet zo veel, ze was zo ontroerd. ‘Het was haar liefste wens dat het huis gerestaureerd zou worden’, zegt Daniela.
De Nederlandse architect Wessel de Jonge is onderdeel van het internationale expertteam dat de afgelopen zeven jaar aan de restauratie heeft gewerkt. ‘Het is een ongelooflijk monument’, zegt hij. Hij drukt op een knop om een van de vijf reusachtige ramen volledig in de  vloer te laten verdwijnen. Het is het originele mechanisme dat Mies inbouwde. Het werkt nog steeds geruisloos. Zoals ook het enorme airco en verwarmingssysteem dat de halve kelder in beslag neemt. En een fotocel (in 1930!) die het buitenhek automatisch afsluit. ‘Deze techniek voor een woonhuis, dat was ongekend.’
De Jonge – gespecialiseerd in restauratie van 20e eeuwse monumenten van het modernisme – heeft sanatorium De Zonnestraal van architect Jan Duiker gedaan en de Van Nellefabriek van Brinkman en Van der Vlugt. ‘Maar in Nederland is het materiaalgebruik beduidend bescheidener. Dit is een huis, gebouwd voor de bourgeoisie, dat zie je aan alles.’ Hij wrijft met zijn hand over het stuc. ‘Zo glad als babybilletjes’, zegt hij. Het is stucco lustro, stuc gemengd met marmerpoeder.
En dat kon in dit huis. Het bouwbudget is onbekend. Maar geschat werd dat van het geld dertig gewone huizen konden gebouwd. Alleen de wand van onyx is een arbeiderswoning waard. De tegels van travertin, de handgemaakte deurknoppen, het overal toegepaste zebrahout en ebben, de absurde hoeveelheid techniek. Die overdaad leidde ook tot kritiek op Mies. Voor veel architecten was  het modernisme bedoeld om ook de arbeider aan een mooie lichte woningen te helpen. Niet de rijken te behagen. Dit is ‘de verheffing van het snobisme’, zei de Tsjechische kunstenaar en fotograaf Karel Teige over het huis in Brno.
villaachgerDat snobisme en het gebruik van de allerbeste materialen, maakt overigens dat het huis ondanks het feit dat het jaren is gemaltraiteerd goed was te restaureren. Alleen de roerende goederen moesten vaak worden nagemaakt, omdat het huis in en na de oorlog is leeggeroofd. ‘We hebben bijna als archeologen gezocht naar sporen van  de oorspronkelijke materialen, om ze zo goed mogelijk te na te kunnen maken’, zegt De Jonge. Er zijn geulen in de tuin gegraven om glasscherven te zoeken van de oorspronkelijke ramen, die bij een bombardement in WOII sneuvelden.
Daniela Tugendhat laat zich gewillig  interviewen en fotograferen op deze feestdag die voor de familie ook een ingewikkelde dag is. Er zijn onverkwikkelijke juridische kwesties geweest met de Tsjechische staat, toen de familie vergeefs het in beslag genomen bezit terug eiste. Dat is niet waar ze het vandaag over wil hebben. Haar zus Ruth kan het niet helemaal van zich af zetten: ‘Het ziet er prachtig uit. Maar ik mis wel iets.’ Dit was een woning, nu is het een museum. ‘Ik mis bloemen, ik mis de kinderen, het eten en het leven.’
Villa Tugendhat, Brno, is vanaf 6 maart  voor publiek geopend (maandag gesloten), alleen een in toer, adres Cernopoli 45, Brno. www.tugendhat.eu>
Auteur: Bob Witman/gepubliceerd in de Volkskrant/2 maart 2012